Πάνε μια-δυο βδομάδες που σε γνώρισα κάπως καλύτερα -δεν σου κρύβω πως σου είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων για αυτό. Δεν σου κρύβω επίσης ότι είπα μερικές κακές λέξεις πίσω από την πλάτη σου όλα αυτά τα χρόνια. Συγχώρα με, μα αυτό δεν μπορώ να το πάρω πίσω, δεν είμαι άνθρωπος της μετάνοιας παρά της ευθύνης, της κακομοιριάς και της ηττοπάθειας. Ας έχει, όπως συχνά αναφωνεί και ένας συμπολίτης μου τον οποίο ποτέ σου δεν γνώρισες. Δεν θα σου χρειαστεί άλλωστε, δεν διοικεί επιχειρήσεις ούτε γνωρίζει υπουργούς και κόμματα.
Δεν αγνοούσα την ύπαρξή σου τόσα χρόνια -κάθε άλλο. Για την ακρίβεια, μου ήταν πιο αισθητή ακόμα και από αυτήν των συγγενικών μου προσώπων και φίλων. Από τον πρωινό μου καφέ, την πρώτη ασήκωτη τζούρα του τσιγάρου μου, την πρώτη αχτίδα ηλίου που θα έμπαινε στο σπίτι ένιωθα καλά στην κακόμοιρη ψυχούλα μου ότι έστεκες εκεί δίπλα, άλλοτε ως απειλή και άλλοτε ως ελπίδα. Ξέρω ότι πάντα ήσουν εκεί για μένα, όποια ανάγκη κι αν είχα. Ποτέ μου δεν ζήτησα την βοήθειά σου και οφείλω να ομολογήσω πως η δική μου μισαλλοδοξία ευθύνεται -ω,ναι- για την ανώριμή μου αυτή στάση.
Σε είδα στα δελτία των ειδήσεων, πότε να οδύρεσαι και πότε να διασκεδάζεις. Στα ραδιόφωνα γνώρισα τη μουσική σου, στο γήπεδο την αγανάκτησή σου, στους δρόμους την αδιαφορία σου, στις διαφημίσεις τα ρούχα σου, στις τηλεοπτικές σειρές την συμπεριφορά σου, στο διαδίκτυο τη ζωή σου. Σε ξέρω πολύ καλύτερα από όσο ενδεχομένως μέχρι τώρα πίστευες.
Παιδάκι ακόμα, στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς σε έβλεπα να καις -ανάμεσα σε άλλα- το βιβλίο της Ιστορίας σου. Σε είδα να χλευάζεις τις παραδόσεις των προγόνων σου, να θεωρείς οπισθοδρόμηση -ντροπή;- οτιδήποτε σου θυμίζει τις ρίζες σου, να γράφεις σε μια γλώσσα δικής σου επινόησης, να αγνοείς ακόμα και την σύγχρονη ιστορία του τόπου σου, αλλά κάθε 25η Μαρτίου να τρως μπακαλιάρο. Μετά από κάποια χρόνια σε είδα να διαδηλώνεις και να κραυγάζεις ότι τα Ελγίνεια πρέπει να επιστρέψουν στην χώρα σου, η Μακεδονία είναι ελληνική, οι ξένοι αλλοιώνουν την κουλτούρα τής χώρας σου και πρέπει να φύγουν, η Κύπρος είναι Ελλάδα, η Αγιασοφιά δεν πρέπει να λειτουργήσει ως τζαμί και πολλά άλλα που -συγχώρα με- η έλλειψη πατριωτισμού μου έσβησε από τη μνήμη μου.
Πριν δυο εβδομάδες όμως σε γνώρισα καλύτερα. Ήρθα στα μέρη σου. Σε είδα στριμωγμένο να λιάζεις το γυμνασμένο σου κορμί σε κάποια παραλία γεμάτη με ξαπλώστρες, δίπλα σε κάποια κοπέλα που μου θύμισε τα παιδικά παιχνίδια της αδερφής μου, και άκουσα με προσοχή τις συζητήσεις σας. Πού και πού έπιανες την αθλητική σου εφημερίδα ή το "lifestyle" περιοδικό σου για να ενημερωθείς και περιχαρής διηγιόσουν στην παρέα σου τους λόγους για τους οποίους "σαν την Ελλάδα δεν έχει". Το βράδυ σε είδα να χτυπιέσαι -εσύ για κάποιο λόγο το ονομάζεις "χορό"- ανάμεσα σε άλλα 2500 σου εγώ. 4/4 ασταμάτητα επί 3 ώρες δεν ήταν αρκετά για να ξεράσεις τα σωθικά σου πάνω μου. Θαύμασα την αντοχή σου -αλλοδαποί, τρέμετε. Σε θαύμασα ακόμα περισσότερο όμως, όταν σε άκουσα να λες ότι το όλο σκηνικό σε βοηθάει να ξεφύγεις από την μιζέρια της καθημερινότητας. Το πέταγμα μιας πεταλούδας ενδεχομένως να είναι αρκετό για να προκαλέσει έναν τυφώνα, αλλά η εμπειρία που βίωνες εκείνη τη στιγμή δεν σχετίζεται με την κρίση της χώρας.
Τελικά μου δίδαξε πολλά η γνωριμία μας. Δίπλα σου έμαθα πως η καλύτερη λύση στα προβλήματά μου είναι η εθελοτυφλία, η ένταξή μου σε ένα κοινωνικό σύνολο μεγάλης ισχύος και η αποδοχή των όρων του σε βαθμό θρησκεύματος. Μου έδειξες πως οι πολιτικοί που χλεύαζα τόσα χρόνια δεν είναι τόσο ένοχοι όσο πίστευα. Έμαθα τους λόγους της ηθικής, πολιτισμικής και εν τέλει οικονομικής κρίσης της χώρας, του υπεραυξημένου αριθμού αυτοκτονιών των Ελλήνων πολιτών, του τρόμου και της ανασφάλειας που κυριαρχεί στον τόπο σήμερα. Μα πάνω απ' όλα μου υπενθύμισες πως η Ελλάδα που έχω στο μυαλό μου έχει πεθάνει προ πολλού. Εσύ έχεις αναλάβει το σκληρό έργο της αντικατάστασής της με τα νέα σου ήθη και, όσο κι αν σε εκτιμώ, δεν θα ήθελα να μετέχω στο έγκλημα που διαπράττεις. Είμαι ένας απλός ηττοπαθής πολίτης, "αίμα σου", που σου εύχεται ολόψυχα "καλή τύχη".
"και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος"
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Φίλε το κείμενό σου είναι εξαιρετικό. Καταπληκτικός ο τρόπος που γράφεις αλλά ακόμα καλύτερα αυτά που γράφεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να σου πω συγχαρητήρια, ωστόσο η περιγραφή όσο γλαφυρή κι αν είναι αντικατοπτρίζει μια θλιβερή κατάσταση, στην οποία τόσο ο ''φίλος'' που περιγράφεις όσο και καθένας από εμάς είναι (στο βαθμό που του αναλογεί) συνένοχος.
Σε κάθε περίπτωση το κείμενό σου είναι ένας εξαιρετικός καθρέφτης. Και κατά τη γνώμη μου πριν στήσουμε κρεμάλες, πρέπει πρώτα να στήσουμε καθρέφτες.