German market in Birmingham

Την προηγούμενη εβδομάδα η εστία του Πανεπιστημίου οργάνωσε ημερήσια εκδρομή στο Birmingham, με αφορμή τη "μεγαλύτερη γερμανική αγορά" που γίνεται στην Ευρώπη -εκτός Γερμανίας φυσικά. Ευκαιρία, σκέφτηκα, να επισκεφτώ τη Θεσσαλονίκη της Αγγλίας (ναι, συμπρωτεύουσα και το Birmingham).

Don't bother, Alex

Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε το βίντεο που έχει διαδοθεί από profile σε profile στα social media, όπου προβάλλεται ο Έλληνας Alex ως το κακόμοιρο μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Οι αιτίες ωστόσο είναι λίγο πιο βαθιές.

Ουκ ολίγες συζητήσεις γίνονται ανά τον πληθυσμό της χώρας αναφορικά με την προβολή αυτής διεθνώς. Καθημερινά στα δελτία ειδήσεων -όσο τουλάχιστον έχω παρακολουθήσει- μία από τις πλέον προβαλλόμενες ειδήσεις είναι το τι γράφουν/λένε οι άλλοι λαοί για εμάς, τους Έλληνες. Επέλεξα λοιπόν να γράψω αυτό το κείμενο σε μια πλατεία που υπάρχει εδώ, στο Πανεπιστήμιο του Warwick, παρατηρώντας ταυτόχρονα ορισμένα δείγματα αυτών των "άλλων λαών" να παρελαύνουν μπροστά μου ενώ απολαμβάνω τον "πρωινό" μου καφέ, απαλλαγμένος για λίγο από το άγχος των απανωτών εργασιών της προηγούμενης εβδομάδας.

Μόλις συνέβη

Βγαίνω στο περίπτερο με τα πόδια για να πάρω φιλτράκια. Το πήγαινε είναι πάντα εύκολο -κατηφόρα γαρ. Επιστρέφοντας, και ενώ έχω αρχίσει να λαχανιάζω, αντικρίζω δύο τύπους φουσκωτούς να κατεβαίνουν στην αντίθετη κατεύθυνση. Ψηλοί, μαυριδεροί -αλά Μπιν Λάντεν- και τετράγωνοι. Έχω μια κακιά συνήθεια μόλις βλέπω τέτοια παλικάρια να υποτιμάω βιαστικά -και κακώς, επαναλαμβάνω- τη νοημοσύνη τους. Κάνω προσπάθειες να αλλάξω αυτήν τη νοοτροπία μου και νομίζω πως βελτιώνομαι καιρό με τον καιρό. Συμπαθάτε με προς το παρόν. Επί του θέματος και πάλι.

Σε ένα φίλο

Πάνε μια-δυο βδομάδες που σε γνώρισα κάπως καλύτερα -δεν σου κρύβω πως σου είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων για αυτό. Δεν σου κρύβω επίσης ότι είπα μερικές κακές λέξεις πίσω από την πλάτη σου όλα αυτά τα χρόνια. Συγχώρα με, μα αυτό δεν μπορώ να το πάρω πίσω, δεν είμαι άνθρωπος της μετάνοιας παρά της ευθύνης, της κακομοιριάς και της ηττοπάθειας. Ας έχει, όπως συχνά αναφωνεί και ένας συμπολίτης μου τον οποίο ποτέ σου δεν γνώρισες. Δεν θα σου χρειαστεί άλλωστε, δεν διοικεί επιχειρήσεις ούτε γνωρίζει υπουργούς και κόμματα.

ΔΕΗ

(ιδέα από τον Koraki, μη φάω καμιά μήνυση)

αντρίλα

Η μιζέρια μου με έχει καθηλώσει για δεύτερη σερί ημέρα στο κρεβάτι. Δηλαδή στον καναπέ. Δεν θέλω να βγω, δεν θέλω να μιλήσω, δεν θέλω να κάνω το οτιδήποτε. Κάτι τέτοιες ώρες είναι που δεν βρίσκεις τίποτα το ενδιαφέρον ούτε στο διαδίκτυο. Θες απλά να κυλήσει ο χρόνος.

Αγανακτώ. Καταφέρνω να πείσω τον εαυτό μου να αλλάξει στάση. Ένα αναπάντεχο ξέσπασμα τεστοστερόνης μετατρέπει την κακομοιριά μου σε αντρίλα. Θυμάμαι ότι παίζουν η Ισπανία με την Ιταλία στον τελικό του euro. ΘΑ ΔΩ ΤΟ ΜΑΤΣ ΣΑΝ ΑΝΤΡΑΣ.

Βγάζω από το ψυγείο ένα κουτάκι κοκακόλας που φυλούσα στο συρτάρι των λαχανικών κρυφά από την αδερφή μου. Το ανοίγω. Παραγγέλνω πίτσα και μπύρες. Καταφτάνουν ακριβώς την ώρα που αρχίζουν τα πρώτα ρεψίματα από την κοκακόλα. Όλα έτοιμα! Μένω με τη βράκα και περιμένω αραχτός να ξεκινήσει το ματς. Πόσο άντρας.

Η ώρα πάει 9 και στην ετένα δείχνουν ακόμα στίβο. Στη νετ ειδήσεις. Κάτι δεν πάει καλά. Μπαίνω στο internet να δω τι συμβαίνει. Έκπληξη: ο τελικός είναι αύριο. Και εγώ ξανά φλώρος. Παναγίες.

υγ: Ευτυχώς μου έσωσε την παρτίδα ο zoupitos όταν του διηγήθηκα το σκηνικό. "Κατέβασε να δεις το notebook. Θα ξανανιώσεις." -ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.

Κανίς

Η περίεργη ζωή του Bobby Fischer

Πολλοί τον θεωρούν ως τον μεγαλύτερο παίχτη όλων των εποχών. Στα 14 του χρόνια έγινε Πρωταθλητής Αμερικής, ένα χρόνο αργότερα πήρε τον τίτλο του Grandmaster και στα 29 του χρόνια ανακυρήχθηκε παγκόσμιος Πρωταθλητής. Ο λόγος για τον Αμερικανό Robert ("Bobby") Fischer, τον άνθρωπο που άλλαξε τα σκακιστικά δεδομένα. Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να κάνω μια μικρή ανασκόπηση της -πολύ παράξενης- ζωής τού μεγάλου αυτού σκακιστή.

Η ιστορία του Πίκινου

Πρόκειται για τον Κώστα Πίκινο, νυχτερινό επιχειρηματία που είχε το περίφημο μαγαζί "Η μπύρα του Πίκινου" στο Θησείο (Ακάμαντος 26, το κτήριο λέγεται ότι σώζεται μέχρι σήμερα). Μέσα σε αυτό το μαγαζί δολοφονήθηκε σε ηλικία 37 ετών για ασήμαντη αφορμή από κάποιον ονόματι Χατζίνα. Η ορχήστρα το βράδυ της δολοφονίας αποτελούνταν από τους Κώστα Ρούκουνα, Γιώργο Κερατζόπουλο και Κώστα Τζόβενο, ενώ παλαιότερα έπαιζε και ο Βαγγέλης ο Ναύτης. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Ένας ρεμπέτης: Κώστας Ρούκουνας (Σαμιωτάκι). Η ζωή του. Η εποχή του. Τα τραγούδια του" (Αθήνα 1974, αφηγείται ο Ρούκουνας):

Η κόλασις κι ο κώλος

Κανένας συνειδητοποιημένος ασθενής δεν περιμένει πως με την συνεχή ενημέρωσή του για τις επιπτώσεις της ασθένειάς του αυτή θα υποχωρήσει ή δεν θα μεταδοθεί σε άτομα του περιβάλλοντός του. Πολύ περισσότερο δε, δεν περιμένει πως με την συνεχή απόκρυψή της -ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό- αυτή θα εξαλειφθεί. Αντιθέτως. Μελετώνται τα συμπτώματα. Αναζητούνται τα αίτια. Και τέλος, εφαρμόζεται η κατάλληλη θεραπεία.

Kukoc